رکوکو سبکی در هنرهای بصری با مشخصاتی چون رنگ‌های روشن، فرم‌های منحنیِ ظریف، پیکره‌های پرکرشمه و حال و هوای شاد و سرگرم‌کننده که در فرانسه پدید آمد، در سدهٔ هجدهم سراسر اروپا را فرا گرفت.
روکوکو واکنشی بود در برابر شیوه‌ی هنریِ خشک و رسمیِ دربار لوئی چهاردهم. تزئین ظریف و رنگارنگ، موضوعات عاشقانهٔ سطحی و شعر چوپانی در هنر باسلیقهٔ اشرافیتِ دوره‌ی لوئی پانزدهم جور درمی‌آمد. روکوکو به دست هنرمندان فرانسوی که در خارج از فرانسه کار می‌کردند و از طریق باسمه‌هایی که از روی طرح‌های فرانسوایان تهیه می‌شد به آلمان، اتریش، اسپانیا و شمال ایتالیا راه یافت. در پی مرگ لوئی چهاردهم تمام اروپاییان نفسی راحت کشیدند. دربار وِرسای، ناگهان در برابر خوشی‌هایی که در اجتماع شهر پدید آمده بود به‌صورت متروک درآمد و هتل‌های پاریس به مراکز سبکی تبدیل شدند که روکوکو نامیده می‌شد و به‌عنوان واکنشی در برابر سبک لوئی چهاردهم پای به میدان نهاده بودند.
واژه روکوکو از واژه‌ی فرانسوی «روکای» به معنی سنگ‌ریزه گرفته شده است. این واژه مخصوصاً به سنگ‌ریزه‌های صدف‌ها گفته می‌شود که استفاده از این گونه صدف‌ها یا شکل‌های صدف‌گونه از ویژگی‌های اصلی روکوکو است. روکوکو اصولاً سبکی مختص فضای داخلی است، سبکی‌ست در درجهٔ اول مناسب هنرهایی با مقیاس کوچک، اثاثیهٔ چوبی، ظروف، لوازم کمکی و انواع گوناگون اشیا که به طرز بسیار ظریفی با خطِ موج‌گونه‌ی مختص روکوکو تزئین می‌شوند. روکوکو در معماری نخستین سال‌های سدهٔ هجدهم، سریعاً به یک سبک بین‌المللی تبدیل شد. یکی از مشخص‌ترین و شناخته‌شده‌ترین گونه‌های معماری روکوکو در آلمان جنوبی و اتریش به ظهور رسید. در اینجا سبک جدید تنها به فضای داخلی محدود نمی‌شد بلکه در فضای خارجی و نقشه‌های ساختمانی نیز خودنمایی کرد. نفوذ اصلی، ریشه‌ی فرانسوی نداشت بلکه از معماری بورمینی و گوارینی سرچشمه می‌گرفت، به‌نحوی که شاید درست‌تر باشد. این سبک معماری را باروک-پسین با پیوندهای شدید با سبک روکوکو بدانیم.
نمایش سرزنده‌ای از خیال‌پردازی‌های معمارانه است که خصوصیات پویای باروک ایتالیایی را حفظ می‌کند ولی تمام ویژگی‌های برجسته و نمایشی آن را کنار می‌گذارد. پیچدگی ساختمان کلیسای ویرزنهایلگن که یکی از باشکوه‌ترین بناهای آلمانی‌ست را باید مجموعهٔ درخشانی از معماری، پیکرتراشی، موسیقی و نقاشی بدانیم که در آن مرزهای هنرها به شکل یک وحدت بصری درهم می‌ریزند. نظریهٔ رمانتیک زندگی و طبیعت، تقریباً آفریده‌ی انگلیسیان است. ریشه‌ی این نظریه در مفهوم طبیعی بوده است و در نقطه مقابل باروک و روکوکو قرار دارد.
